17.10.2013
Երևան. Մեսրոպ Մաշտոցի պողոտա. գիշեր. 23:00 : Սառը քամու
շոյանքը պարուրել է ինձ. հաճելի ցուրտ է: Միայնակ
նստած եմ նստարանին,ձեռքերս եմ շփում ու փորձում տաքացնել: Առջևովս մարդիկ են քայլում,ովքեր
իրենց դժգոհ դեմքերով հիասթափեցնում են նաև ինձ: Բարկացա այդ մտքից: Ես սիրում եմ գիշերը,
իսկ հիմա քաղաքի կենտրոնում նստած այլանդակում եմ բարձր տրամադրությունս: Հենվեցի աթոռի
հենակին: Սկսեցի դիտել այն գեղեցիկ փոքրիկներին,ովքեր անհոգ ժպտում էին իրենց ծնողներին,այն
սիրահար զույգերին,որոնց դեմքին արտահայտված էր երջանկության փայլը: Մութ է, բայց փողոցի
, սրճարանների ու ավտոմեքենաների լույսերը գիշերը դարձնում են հեքիաթային: Գլուխս բարձրացրի,որ նայեի երկնքին. հրաշք. երկնքում լիալուսին
էր, մի քանի աստղ և ամպի ոչ մի նշույլ: Իդեալական գիշեր,կախարդող միջավայր,որը դեմքիս
ակամա ժպիտ նկարեց ու տվեց գեղեցիկ, արտասովոր տրամադրություն: Տուն գնալու ցանկություն
ամենևին չկա, չեմ ուզում հեռանալ այս հեքիաթից: Սա յուրահատուկ օր է, երբ ինձ տրված
է հնարավորություն վայելելու երևանյան մի հիասքանչ գիշեր,այն էլ միայնակ… Շուտով եկավ
տաքսին… Տանն էի,նորից նույն չորս պատը, իսկ դասերն էլ բավականին շատ էին: Տրվելով
դրանց, մոռացա ամեն ինչի մասին, միայն հետզհետե
քնելու ցանկությունն էր ուժեղանում… Շատ կարճ էր հեքիաթը, բայց ավելի գեղեցիկ հեքիաթ
ես դեռ չէի տեսել…
No comments:
Post a Comment