Նա 6 տարեկան էր,
հորինել էր մի աշխարհ, որտեղ բոլորը կենդանիներ էին, անտառի վայրի գազաններ: Նրանք
նրա ամենամտերիմ ու անդավաճան ընկերներն էին, միշտ իր հետ էին ու օգնում էին: Լիլիթիկը
նրանց հետ էր կիսում իր երջանկությունն ու թախիծը: Միայն նրանք էին լսում իրեն ու սփոփում:
Նրանց նա հավաքել էր անտառից, որտեղ նա ապրում էր: Բոլորն էլ, ի սկզբանե, չարն էին,
բայց Լիլիթը բոլորին սովորեցրել էր լինել բարի. նա գիտեր, որ չար կենդանիներ չկան,
պարզապես պետք է նրանց օգնես իրենցից դուրս մղել հոգու անկյունում պարփակված բարությունը,
և նրանք անպայման կդառնան բարի ու կլինեն լավ ընկեր:
Լիլիթը սիրում
էր գիշերը, քանզի այդ ժամանակ նա ավելի հանգիստ էր շփվում իր ընկերների հետ, ու ոչ
ոք դա չէր նկատում: Նա շատ էր սիրում հեքիաթներ, ֆիլմեր, բայց ատում էր, երբ դրանք
վատ էին վերջանում, ու չէր հավատում նման վերջաբաններին: Իր անտառում էին բնակվում
նաև ֆիլմերի հերոսները: Բոլորը միասին այնքան երջանիկ էին, հատկապես գիշերը, երբ ավելի
ազատ էին:
Լիլիթիկը սկսեց
հաճախել դպրոց. նոր մարդիկ, ընկերներ, հակառակորդներ,
դասեր… բազմաթիվ նոր երևույթներ: Նա գալիս էր տուն և ամեն ինչ պատմում կենդանիներին.
թե´ լավ, թե´ վատ պահերի մասին: Նրան դուր էր գալիս մի տղա իրենց դասարանից, անունը
չեմ հիշում, կարծեմ, Վարդան էր: Եթե նա պատմեր այդ մասին տանեցիներին, նրանք կժպտային` իրեն համարելով երեխա: Նա գերադասում էի պատմել
աղվեսին, արջին, առյուծին…
Ավելի շատ դասեր,ավելի
քիչ ժամանակ անտառի համար… Չեմ հիշում` ինչպես ու երբ անէացավ այն ու կորավ, չեմ հիշում:
Բայց գիտեմ, թե ինչու անէացավ: Լիլիթը հաճախ էր սիրահարվում, երազում ապագայի մասին`
մոռանալով այնտեղ ներառել ընկերներին: Շատերն էին նրան դուր գալիս, բայց ինքը` ոչ մեկի:
Գուցե տգեղ էր. չեմ հիշում: Տարիները սահում էին, նրան ամիսը մեկ մի տղա էր դուր գալիս,ինքը
շուտ էր մոռանում նրանց, քանի որ ինքն էլ հասկանում էր, որ այդ ամենն անիրական է:
7-8-րդ դասարան
էր: Մի օր իմացավ, թե ծանոթ տղաներից մեկն իրեն է հավանում, ծիծաղեց. չէր հավատում,
որ նման բան հնարավոր է: Կարծեմ, տղան էլ տգեղ էր, գուցեև ոչ. չեմ հիշում: Բայց որոշ
ժամանակ անց ինքն էլ սիրահարվեց, ու նրանք երջանիկ էին: Հետո երջանիկ չէին, միասին
էլ չէին. չեմ հիշում ինչ էր եղել:
Չկար անտառը,
չկային սիրային երազանքները, չկար հավատ հրաշքների հանդեպ, կային դատարկ հառաչանքներ
ու լոկ հիշողություններ: Մանկություն. թռավ-գնաց` թողնելով ունայնություն:
Լիլիթիկը ձգտում
էր ժպտալ, բայց ստացվում էր դա, թե` ոչ, չեմ հիշում…
No comments:
Post a Comment