Երջանիկ եղիր

     Վիրահատությունն ավարտված էր:Անին կազդուրված էր,սակայն կորցրել էր հիշողությունը: Ոչ մեկին չէր հիշում: Դպրոցում ընկերները փորձում էին ամեն կերպ օգնել,որպեսզի վերականգներ մինիմալը: Նա նոր մարդ էր: Մի փոքր հիմարիկ էր դարձել, մի փոքր` երեխա: Վստահում էր ամենքին,կորցրել էր առաջվա զգոնությունը: Դժվար էր չխաբնվելը, օտար մարդկանց հետ միանգամից ջերմ լինելը:Ոչ ոք չգիտեր,թե նա ինչպիսին կդառնա.արդեն չկային անցյալից հուշեր,որոնք կուղորդեին իրեն ճիշտ ճանապարհով: Նա,կարծես, նոր էր ծնվել: Մեկ ամիս անց արդեն հարմարվել էր ամեն ինչին: Մի օր, երբ դասից տուն էր վերադառնում,այգում նկատեց մի երիտասարդի: Նրա դեմքը աղոտ ծանոթ էր իրեն,բայց ինչպես: Մի փոքր մոտեցավ,որպեսզի պարզ տեսնի:Տղան նկատեց Անիին և ասաց.

-Ի՞նչ ես ուզում ինձնից:

-Քո դեմքն ինձ ծանոթ թվաց:

-Ծաղրու՞մ ես:

-Ո՛չ, պարզապես քեզ անցյալում մի տեղ տեսել եմ:

-Ի՞նչ ես ուզում դրանով ասել:

-Ոչինչ,ուզում եմ հիշել…

     Անիի գլուխը սկսեց ցավել,նրա աչքերի առջև պատկերներ էին հայտնվում ու անհայտանում, կարծես, թրեյլեր դիտեր տխուր ֆիլմից:Արցունքները գլորվում էին վարդագույն այտերի վրայով: Գլուխը պտտվեց,ընկավ:     

     -Անի՛,ի՞նչ պատահեց,բացի՛ր աչքերդ ,- բղավում էր Արմանը:     

      Բայց արձագանք չէր ստանում: Նա օգնություն կանչեց,Անիին տեղափոխեցին հիվանդանոց: Մի քանի ժամից նա արթնացավ: Տեսնելով մորը` ժպտաց. արդեն հիշում էր ամեն ինչ: Բժիշկը ներս եկավ և շնորհավորեց. գլխուղեղի հետ խնդիրները բարդացել էին,ևս մեկ վիրահատություն էր կատարվել,որը բարեհաջող էր ընթացել,հիշողությունը վերականգնվել էր, և հիվանդությունը մնացել էր անցյալում: Անին ուրախ էր: Գլուխը բարձրացրեց և կողքի սեղանիկի վրա տեսավ ծաղկաման,որի մեջ կակաչների փունջ էր. կակաչը իր ամենասիրելի ծաղիկն էր: Մորը հարցրեց,թե ով է բերել դրանք: Մայրը պատասխանեց,որ Արմանն է բերել: Անին չգիտեր՝ ժպտա՞լ,թե՞ լաց լինել: Ի՞նչ էր այդ ծաղիկը խորհրդանշում: Մորը հարցրեց.

     -Մա՛մ,իսկ որքա՞ն էր վիրահատությունը:

    -Չգիտեմ,անուշս:Նա է վճարել:

    -Մա՛մ,խնդրում եմ,նրան կանչիր այստեղ:

    -Վաղը կկանչեմ,խեղճ տղան շատ էր հոգնել,այս երեք օրը աչք չէր կպցրել:Նոր,երբ իմացավ,որ արթնացել ես,տուն գնաց: Ասաց,որ իրեն տեսնելուց դու քեզ գուցե վատ կզգաս, իսկ նա դա չէր ուզում:

   -Չէ՛,վաղը կանչիր նրան,ուզում եմ տեսնել:

    Հաջորդ օրը՝ առավոտյան վաղ արթնացավ,սպասումները չէին թողնում հանգիստ քնել: Երբ աչքերը բացեց,իր կողքին տեսավ Արմանին: Մի թույլ ժպիտ հայտնվեց երեսին:

   -Շնորհակալ եմ ամենի համար,դու կյանքս փրկեցիր:

   -Շնորհակալության կարիք չկա,դու լա՞վ ես:

   -Այո,արդեն ամեն ինչ հիշում եմ:

   -Ների՛ր,այն օրը կոպիտ խոսեցի,չգիտեի,որ խնդիրներ կային:

   -Հասկանում եմ քեզ,ներողության կարիք չկա:

   Երկար ժամանակ երկուսն էլ լուռ էին: Անին որոշեց ընդհատել լռությունը:

   -Իսկ ինչպե՞ս է կյանքդ ընթանում:

   -Դե նորմալ,արդեն աշխատում եմ սովորելուն զուգընթաց: Իսկ քո՞նը:

   -Դե ես դեռ միայն սովորում եմ:

   -Գտա՞ր:

   -Ի՞նչը:

   -Ինչը չէ,այլ ում:

   -Ու՞մ:

   -Դե քո սիրուն:

   -Ո՛չ,իսկ դու՞:

   -Կարծես թե:

   -Շնորհավորում եմ:Երջանիկ եղի՛ր:

   Այս խոսքերը ասելիս սրտից արյուն էր կաթում,բայց դեմքին քարացած կեղծ ժպիտ էր. ինքն ուժեղ էր,կարող էր իրեն զսպել,ինչպես զսպել էր երկու տարի: Տղան ոտքի կանգնեց,ուզում էր արդեն գնալ.

  -Գնու՞մ ես ,- թախծոտ աչքերով նայեց տղային:

  -Այո՛,առողջացիր:

  -Շնորհակալ եմ:

   Աղջիկը չէր ցանկանում,որ տղան գնար: Զգում էր,որ դա իրենց վերջին հանդիպումն էր,բայց ոչինչ չէր կարող անել:Տղան գնաց:Անին արցունքներին ազատություն տվեց ու աղիողորմ լաց եղավ: Երկու օր անց դուրս գրվեց հիվանդանոցից: Տուն էր վերադառնում լիակատար առողջ: Այգի մտնելիս տեսավ Արմանին մի աղջկա հետ:Սիրտը ցավում էր,բայց, այնուամենայնիվ, մտածեց. <<Երջանիկ եղիր,որ ես էլ երջանիկ լինեմ>>: Տուն բարձրացավ և այնտեղ գտավ կակաչներ ու մի մեծ արջուկ-խաղալիք: Բոլորն էլ Արմանն էր բերել: Առաջիկա երկու օրը ընկերների ու հարազատների հետ ժամանակ անցկացրեց,ապա անցավ դասերին: Ուսուցիչները ուրախ էին տեսնել իրենց սիրելի աշակերտուհուն:

    Մի օր դպրոցից դուրս եկավ և այնտեղ տեսավ Արմանին:

    -Ողջու՜յն:Ինչպե՞ս ես:

    -Լավ սի… (Անին ուզում էր ասել սիրելիս,մի պահ մոռացել էր,որ այլևս ոչինչ չկար): Դու ինչպե՞ս ես:

    -Լավ,այս կողմերով էի անցնում,մտածեցի քեզ միանամ,և միասին գնանք տուն:Թույլ կտաս քեզ ուղեկցել:

    -Իհարկե՛:

     Նրանք քայլում էին դեպի կանգառ հին ու բարի ընկերների նման: Շուտով հասան Անիենց տան մոտ:

    -Անի՛,կարո՞ղ ենք համացանցով շփվել:

    -Անշու՛շտ:

    -Դե պայմանավորվեցինք:Քեզ լավ նայիր:

    -Ցտեսություն:

    Անիի հոգին տակնուվրա էր եղել:Ախր չէր կարող լինել մեկի պարզապես ընկերը, ում ժամանակին սիրում էր: Նրանց շփումը շարունակվեց մի քանի ամիս:Ավելի  էին մտերմացել:Մոռացել էին անցյալում եղածը,կարծես, զրոյից էին սկսել: Մի երեկո Անին դռան թակոց լսեց,բացեց դուռն ու գորգի վրա ծաղկեփունջ գտավ մի հետգրությամբ. <<Իջի՛ր ներքև>>:

    Անին շտապեց բակ: Այնտեղ տաքսի էր կանգնած:Վարորդը հրավիրեց նստել:Նա նստեց: Տաքսին նրան տարավ մի ռեստորան:Անին ներս մտավ… Մութ էր:Հանկարծ կրակոցներ լսվեցին: Լսվեց Արմանի ճիչը: Լույսերը վառվեցին:Արմանը անշնչացած գամված էր գետնին: Անին բղավեց,մոտեցավ,գրկեց Արմանին և շշնջաց,որ սիրում է ու լաց եղավ: Աչքերը փակ էին,չէր կարող նայել դիակին: Հանկարծ զգաց,որ ինչ-որ մեկը իր ձեռքը բարձրացրեց:

   -Թողե՛ք ինձ հանգիստ:

   Իր շուրթերին զգաց Արմանի ջերմ համբույրը,աչքերը բացեց,արցունքների միջից նայեց և իր առջև տեսավ Արմանին,որը ծիծաղում էր և համբուրում իր ձեռքը:Անին նայեց ձեռքին և տեսավ մատանի:

   -Թագուհի՛ս,եթե սիրում ես,ամուսնացի՛ր ինձ հետ:

   Անին, քիչ էր մնում, ուշաթափվեր,բայց Արմանը ամուր գրկել էր նրան: Չար կատակը ստացված էր, իրական սերը`փրկված: